Maksat...

Bir arkadaşın ablasının başından şöyle bir şey geçmişti:
Gençler birbirini bulmuşlar; neyse efendim, kız 7.sinde mi 8.sinde mi ne TUS'u kazandı güç-bela İstanbul'a gelebildi sonunda. Evlenecekler. Ama dev bir hata yapıyorlar: elde yok avuçta yok diye ailelerinin ev, araba ve bilimum yerleşme masrafları sponsoru yapıyorlar. Derken benim ev arkadaşının annesi kalkıp Adana'dan geliyor. Zaten kadın zırt pırt gelirdi, bizde aylarca kalırdı. Bir de ilkokul öğretmeni olacak, Hisarüstü'ndeki evimize Akmerkez'de ünlüleri görmeye gelirdi, taa Adana'dan kalkıp.

Neyse efendim, biri böyle diğeri bundan da arıza iki kaynana-yı müstakbel çocuklarına beraber günlerce ev bakıyorlar. Armudun sapı, üzümün çöbü derken en son damat-anası iki sülalelenin de sonunda beğendiği bir dairenin garajını küçük bulup evi almak istemiyor. Bu iktidar mücadelesi burada sonlanıyor, ve bu evlilik kat'iyeyle olmuyor efendim. Olamıyor.

Şu videodan sonra, insan diyor ki: önemli olan garajın boyu değil, gönüllerin bir olması galiba.