BİTPAZARI

Bitpazarı burası

Boşuna değil cüzdanlarla saatlerin aynı tezgâhta satılması

Kimi cüzdanına doldurur varını yoğunu

Kimi saatine uydurur aşını, eşini, işini

Kiminin hiçbir zaman olmaz parası pulu, sıkıdır eli avucu

Kimini kıymetlidir vakti, yoğundur gündüzü gecesi

Bitpazarına düşen cüzdanlarla saatlerin

Yine de vardır ortak bir kaderi

Bıkmıştır parayla anları saymaktan eski sahipleri

Şimdi karşılıksızlığın tadını çıkarmak ister

İyi şeylere her daim hali vakti olan birileri

Kurtulmalıdır kol ve ayak bağlarından

Kimin canı isterse o medet umsun kelepçe ve cüzdanlardan

Şaka

Uçaklar geçiyor, beyaz kanatlı. Başkasını duyurmamacasına bastırıyor göğü çığlıkları. 

Bir gün olsun binmedim uçağa, bırakarak yeryüzünde ufalanları. Binsem nereye mi giderdim? Onu da bilmiyorum ya, işte herhangi bir ülkenin herhangi bir şehri olsun. Hani şöyle memleketin dertlerini unutayım, çoluk çocuğun zırıltısından kaçayım, bir Pazar’ı da Pazar bilip dinleneyim desem deva olmaz mıydı bir uçumluk gökyüzü?

Şu dükkânda geçti ömrüm. Her sabah 8’de aç, perdeleri arala, kapının önünü süpür, günün ilk müşterisini bekle, sonra da yalnız kalabilmeyi bekle. Bekle kalırsın… Gelenim gidenim bitmedi ki hiç! Kimi bir lokmalık peynir için gelir, kimi arada laflamaya uğrar, kimi kapı komşusu esnafı kötülemeye koşar, kimi de mahallenin tellalıdır, sen sormazsın, o söyler. Ben ne zaman kendim sorup kendim söyleyeceğim? Kendimi dinleyeceğim? Hatta belki kendim başka şey diyecek, ben başka şey diyeceğim?

Alın size 1 Nisan şakası! Açmıyorum dükkânı. İstediğiniz yerde konuşun, istediğinize sorun soruşturun nereye gittiğimi. Yokum ben; uçağa binip gezeceğim. Yarın başka bir şehirde uyanacağım, belki öbür gün, öbürsü gün de… Sormayın ne zaman gelirim. Yeni pabuçlarımı bu sokakta eskitmeyeceğim.